Een klein woordje uitleg over het ontstaan van deze memorialtochten.
Eén van de hobby's van Franky Boldens, was in zijn vrije tijd gaan fietsen met vrienden en collega's van Unilin Afd. Bospan. We waren regelmatig tijdens de weekends op pad naar één of andere toertocht in de streek, de streek die je toch al zo goed kent. Daardoor was er behoefte om eens een andere streek te gaan verkennen. Zo ben ik gestart met een eigen gemaakte MTB-tocht, in de streek van de Rode en de Zwarte berg (Heuvelland). Voor het vinden van de juiste weg maakten we gebruik van een roadboek, dat we zelf maakten. Na het rijden van deze tocht was Franky dolenthousiast, zie verslag van Franky hieronder. Nu wilde Franky dit ook eens organiseren, maar in de Ardennen. Franky had de tocht in de Ardennen volledig uitgewerkt op papier, zijn roadboek was klaar. Het enige wat nog te gebeuren stond was deze tocht gaan rijden met vrienden en collega's. Dan sloeg het noodlot toe, Franky verliet ons veel te vroeg. Zijn eigen tocht zal hij nooit kunnen rijden. Zo is het idee ontstaan bij de collega's om zijn MTB-tocht in de Ardennen toch te gaan rijden. Dit was dan de start om ieder jaar opnieuw een Memorial tocht te organiseren, en dit telkens op een andere locatie.
Sabbe Jan
Verslag Franky Boldens.
Afspraak 13 oktober 2003; 14.00 h Parking Cosmos; Rode Berg ; Heuvelland
Iedereen is stipt op de afspraak. Iedereen, dat zijn een 30-tal vrienden, vrienden van, collega's en kennissen van Jan, de opsteller van deze tocht. Voor een aantal van de deelnemers is deze tocht een laatste training en test van het materiaal en de conditie voor de nakende 'Oktobertocht 2003'. Hierover kan men meer lezen op www.oktobertocht.be .
We vertrekken in groepjes per twee. Telkens met een vijftal minuten tussenpauze. Algemene hilariteit, één van de gasten heeft zijn MTB-schoenen vergeten. Geen probleem, dan maar de fiets op met de huispantoffels aan. Benieuwd hoe die witte sportkousen er straks zullen uitzien.
Gevaarlijke start zo blijkt. Iedereen nogal impulsief weg met als gevolg dat na en kwartier een twaalftal fietsers terug de parking komen 'opgestoven'. "We zijn ons gaan opwarmen.", zeggen ze dan.
Eenmaal vertrokken gaat alles vlot. Te vlot denk je plots, als laatste gestart, als je na een kwartier de eerste starters tegenkomt. We staan in Westouter. Tot voor 2 jaar het decor van de 'Heuvellandchallenge', een challenge for fun.
We hebben geluk, het weer is prachtig. De crieren liggen er droog bij. Prima MTB weer.
Onderweg krijg je de tijd om van het landschap te genieten. Daarvoor doen we het trouwens. Enkele kuitenbijters, technische stukken. Alles komt aan bod.
Op de Kemmelberg krijgen we een kleine hergroepering. Dezelfde impulsievelingen als aan de start zijn rechtdoor de kasseistrook van de Kemmel opgereden. Geen tijd om op de roadbook te kijken en 'Maar dat kon toch niet anders da je naar helemaal boven moest toch', was de gedachte die erachter zat.
De Rode Berg zelf, het Hellegat. Dit is genieten. Snel bergaf. Je naar beneden storten als het ware. Je bent wel blij dat je een helm ophebt als je tussen de bomen over de boomwortels vliegt.
De Zwarte Berg, knap lastig, zelfs de afdaling.
Terug op de startplaats aangekomen merken we dat we met drie ploegen tegelijk aangekomen zijn. Waar zijn de andere dan ? Afwachten maar.
Drie kwartier later komt iedereen samen aan. Mekaar opgepikt onderweg, zo blijkt. Voor Kurt, blijkt deze tocht inderdaad een materiaaltest geweest te zijn. Voorvering kapot, stuurpen kapot. Beter nu dan binnen 14 dagen, tijdens de Oktobertocht. Inderdaad, daar kregen we 160 km MTB en 65 km te voeten tegen de kiezen.
Moe, iedereen dolenthousiast. Het is eens wat anders dan een toertocht of een uitgepijlde route. Voor velen de eerste keer, zeker niet de laatste aan de reacties te horen.
En dat de Picon gesmaakt heeft, dat willen we ook geweten hebben.
Franky Boldens, 30 november 2003